زندگی نامه امام جعفر صادق (ع)

جعفر بن محمد معروف به امام جعفر صادق(ع) (۸۳-۱۴۸ق) ششمین امام شیعیان اثنی عشری بعد از پدرش امام باقر(ع) است. وی به مدت ۳۴ سال (۱۱۴ تا ۱۴۸ق) امامت شیعیان را بر عهده داشت که با خلافت پنج خلیفه آخر اموی یعنی از هشام بن عبدالملک به بعد و دو خلیفه نخست عباسی سفاح و منصور دوانیقی هم‌زمان بود. امام صادق(ع) به جهت ضعف حکومت اموی، فعالیت علمی بسیار بیشتری نسبت به دیگر امامان شیعه داشت. شمار شاگردان و راویان او را ۴۰۰۰ نفر دانسته‌اند. بیشتر روایات اهل بیت(ع)، از امام صادق(ع) است و از این‌رو مذهب شیعه امامی را مذهب جعفری نیز می‌خوانند.
امام صادق(ع) در میان پیشوایان فقهی اهل سنت نیز جایگاه بالایی دارد. ابوحنیفه و مالک بن انس از او روایت کرده‌اند. ابوحنیفه او را عالم‌ترین فرد در میان مسلمانان دانسته است.
امام صادق با وجود ضعف حکومت اموی و درخواست شیعیان، برضد حکومت قیام نکرد. او درخواست‌های ابومسلم خراسانی و ابوسلمه را برای برعهده‌گرفتن خلافت رد کرد. امام صادق(ع) در قیام عمویش زید بن علی شرکت نکرد و شیعیان را نیز از قیام پرهیز می‌داد؛ بااین‌همه روابط حسنه‌ای با حاکمان زمان خود نداشت. وی به جهت فشارهای سیاسی حکومت‌های اموی و عباسی از روش تقیه استفاده می‌کرد و به یارانش نیز چنین توصیه می‌کرد.
امام صادق(ع) به‌منظور ارتباط بیشتر با شیعیان، پاسخ به سؤالات شرعی آنها، دریافت وجوه شرعی و رسیدگی به مشکلات شیعیان، سازمان وکالت را تشکیل داد. فعالیت این سازمان در زمان امامان بعد گسترش پیدا کرد و در غیبت صغرا به اوج رسید. در زمان او فعالیت غالیان گسترش یافت. ایشان با اندیشه غُلُوّ به شدت برخورد و غالیان را کافر و مشرک معرفی کرد.
در برخی منابع آمده است امام صادق(ع) به علت احضار حکومت، به عراق سفر کرده و به کربلا، نجف و کوفه رفته است. وی قبر امام علی(ع) را که تا پیش از آن پنهان بود، به یارانش نشان داد. برخی از علماء شیعه معتقدند که امام صادق(ع) به دستور منصور دوانیقی و بر اثر مسمومیت شهید شده است. برطبق منابع روایی شیعه، وی امام کاظم(ع) را به عنوان امام بعد از خود به اصحابش شناسانده بود؛ اما به‌منظور حفظ جان وی، پنج نفر، از جمله منصور خلیفه عباسی را وصی خود معرفی کرد. پس از شهادت امام صادق(ع) فرقه‌های مختلفی در شیعه شکل گرفت که اسماعیلیه، فَطَحیه و ناووسیه از آن جمله‌اند.
از هشتصد کتاب درباره امام صادق(ع) نام برده‌اند که کتاب‌های اخبار الصادق مع ابی حنیفه و اخبار الصادق مع المنصور از محمد بن وهبان دبیلی (قرن ۴) از قدیمی‌ترین آنها است. برخی دیگر از کتاب‌ها درباره امام صادق(ع) عبارت است از: زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع) نوشته سید جعفر شهیدی، الامام الصادق(ع) و المذاهب الاربعه نوشته اسد حیدر، پیشوای صادق از سیدعلی خامنه‌ای و موسوعه الإمام الصادق، تألیف باقر شریف قَرَشی.

محتویات
۱ نام، نسب و القاب‌
۲ زندگی‌ نامه
۳ دوران امامت
۳.۱ نصوص امامت
۳.۲ سازمان وکالت
۳.۳ برخورد با غالیان
۴ فعالیت علمی
۴.۱ مذهب جعفری
۴.۲ مناظرات و گفتگوهای علمی
۵ سیره سیاسی
۵.۱ دوری از قیام مسلحانه
۵.۲ رابطه با حاکمان
۵.۲.۱ آتش زدن خانه امام صادق(ع)
۵.۳ به‌کارگیری شیوه تقیه
۶ خصوصیات اخلاقی، کرامات و فضایل
۷ سفر به عراق
۸ شاگردان و راویان
۸.۱ اهل سنت
۹ احادیث مشهور
۱۰ دیدگاه اهل سنت درباره امام صادق(ع)
۱۱ شهادت
۱۱.۱ وصیت امام صادق
۱۱.۲ انشعاب در شیعه
۱۱.۳ تعطیلی رسمی سالروز شهادت در ایران
۱۲ تألیفات امام صادق(ع)
۱۳ کتاب‌شناسی
۱۴ پانویس
۱۵ منابع
۱۶ پیوند به بیرون
نام، نسب و القاب‌
[نهفتن]
امام جعفر صادق (ع)

نوشتار اصلی: فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام صادق(ع)
جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب، ششمین امام مذهب شیعه دوازده امامی[۱] است. مذهب اسماعیلیه، ایشان را پنجمین امام خود می داند.[۲] پدر او امام محمد باقر(ع) و مادرش ام فروه دختر قاسم پسر محمد بن ابوبکر بود.[۳] برطبق نقل کشف الغمه از علمای سنی، از آنجا که نسب مادر امام صادق(ع) هم از پدر و هم از مادر به ابوبکر می‌رسید، امام صادق (ع) گفته است: «لَقَدْ وَلَدَنِی أَبُو بَکْرٍ مَرَّتَیْن‏»؛ من دو بار از ابوبکر متولد شد‌ه‌ام. اما برخی از جمله علامه شوشتری و محمدباقر مجلسی، این روایت را جعلی می‌دانند.[۴]
کنیه‌ مشهور امام صادق(ع)، ابا عبدالله (ناظر به دومین فرزندش عبدالله افطح) است. با کنیه‌های ابو اسماعیل (ناظر به فرزند ارشدش، اسماعیل) و ابو موسی (ناظر به دیگر فرزندش امام موسی کاظم(ع)) نیز از او نام برده‌اند.[۵]
مشهورترین لقب او «صادق» است.[۶] برطبق روایات، پیامبر اسلام(ص) این لقب را به او داده است تا از جعفر کذاب تمایز یابد؛[۷] اما برخی گفته‌اند امام صادق(ع) به جهت پرهیز از شرکت در قیام‌های عصر خود، صادق لقب گرفته است؛ چرا که در آن زمان به کسی که مردم را گرد خود جمع و به قیام بر ضد حکومت تحریک می‌کرد، کذّاب (دروغگو) می‌گفتند.[۸] در همان دوران ائمه این لقب برای امام صادق(ع) به کار می‌رفته است.[۹]
برخی از علماء اهل سنت چون مالک بن انس، احمد بن حنبل و جاحظ نیز از او با این لقب نام برده‌اند.[۱۰]

زندگی‌ نامه
امام صادق(ع) در ۱۷ ربیع‌الاول سال ۸۳ق در مدینه به دنیا آمد و در سال ۱۴۸ق در ۶۵ سالگی همان‌جا به شهادت رسید.[۱۱] برخی ولادتش را در سال ۸۰ق نوشته‌اند.[۱۲] همچنین ابن‌ قتیبه دینوری وفاتش را در سال ۱۴۶ق ثبت کرده است[۱۳] که آن را خطای در ضبط می‌دانند.[۱۴] درخصوص روز و ماه شهادت امام صادق(ع) اختلاف‌ نظر وجود دارد. دیدگاه مشهور علماء متقدم شیعه[نیازمند منبع] این است که وی در ماه شوال به شهادت رسیده است؛ اما در منابع متقدم روز شهادت نیامده است.[۱۵] بااین‌همه منابع متأخر ۲۵ شوال را روز شهادت دانسته‌اند.[۱۶] در مقابلِ دیدگاه مشهور، طبرسی در اعلام الوری[۱۷] و علامه مجلسی در بحار الانوار به نقل از کتاب مصباح کفعمی شهادت امام صادق(ع) را در ۱۵ رجب گزارش کرده‌اند؛ اما محققانِ کتاب بحار الانوار این مطلب را در کتاب مصباح نیافته‌اند.[۱۸]

همسران و فرزندان
شیخ مفید برای امام صادق(ع) ده فرزند و چند همسر برشمرده است:[۱۹]

همسر نسب فرزندان توضیحات
حمیده دختر صاعد یا صالح امام کاظم(ع)، اسحاق و محمد امام کاظم(ع) هفتمین امام شیعیان امامیه است.[۲۰]
فاطمه دختر حسین بن علی بن حسین(ع) اسماعیل، عبدالله افطح و ام فروه عبدالله پس از درگذشت پدر ادعای امامت کرد و پیروان او فطحیه نام گرفتند.[۲۱] اسماعیل در زمان حیات امام صادق(ع) درگذشت ولی عده‌ای مرگ او را نپذیرفتند و فرقه اسماعیلیه را تشکیل دادند.[۲۲]
همسران دیگر – عباس، علی، اسماء و فاطمه به گفته شیخ مفید هر یک از این فرزندان از یک کنیز (ام ولد) بوده است.[۲۳]
دوران امامت
خلافت در دوره امام صادق
خلفای دوران پیش از امامت
(۱۱۴-۸۳ق)
سال

۸۳-۹۶ق
۹۶-۹۹ق
۹۹-۱۰۱ق
۹۹-۱۰۱ق
۱۰۱-۱۰۵ق
۱۰۵-۱۱۴ق
خلیفه

عبدالملک بن مروان
ولید بن عبدالملک
سلیمان بن عبدالملک
عمر بن عبدالعزیز
یزید بن عبدالملک
هشام بن عبدالملک
خلفای دوره امامت
(۱۴۸-۱۱۴ق)
سال

۱۱۴-۱۲۵ق
۱۲۵-۱۲۶ق
۱۲۶-۱۲۶ق
۱۲۶-۱۲۷ق
۱۲۷-۱۳۲ق
۱۳۲-۱۳۶ق
۱۳۶-۱۴۸ق
خلیفه

هشام بن عبدالملک
ولید بن یزید
یزید بن ولید
ابراهیم بن ولید
مروان بن محمد
سفاح
منصور دوانیقی
حیات امام صادق(ع)، با خلافت ده خلیفه آخر بنی امیه از جمله عمر بن عبدالعزیز و هشام بن عبدالملک و دو خلیفه نخست عباسی، سَفّاح و منصور دوانیقی هم‌زمان بود.[۲۴] او در سفر امام باقر به شام که به درخواست هشام بن عبد الملک صورت گرفت، همراه پدر بود.[۲۵] در امامت امام صادق(ع)، پنج خلیفه آخر اموی یعنی از هشام بن عبدالملک به بعد و سفاح و منصور خلفاء عباسی حکومت کردند.[۲۶] در این دوران حکومت بنی‌امیه ضعیف و سرانجام سرنگون شد و پس از آن بنی‌عباس روی کار آمدند. ضعف و عدم نظارت حکومت‌ها فرصت مناسبی برای امام صادق(ع) جهت انجام فعالیت‌های علمی فراهم کرد.[۲۷] البته این آزادی تنها در دهه سوم قرن دوم قمری، وجود داشت و پیش از آن در زمان بنی‌امیه و پس از آن به جهت قیام نفس زکیه و برادرش ابراهیم فشارهای سیاسی فراوانی بر ضد امام صادق(ع) و پیروانش وجود داشت.[۲۸]

نصوص امامت
از دیدگاه شیعه، امام از جانب خدا تعیین می‌شود و از راه‌های شناخت او، نَصّ (تصریح پیامبر(ص) یا امام قبلی به امامت امام پس از خود) است.[۲۹] کلینی در کتاب کافی روایاتی را به منظور اثبات امامت امام صادق(ع) مطرح کرده است.[۳۰]

سازمان وکالت
نوشتار اصلی: سازمان وکالت
به عللی چون پراکندگی شیعیان در مناطق مختلف اسلامی، دشواربودن ارتباط با شیعیان به علت فشارهای سیاسی و عدم دسترسی شیعیان به امام صادق(ع)، وی مجموعه‌ای از نمایندگان را در مناطق مختلف اسلامی تعیین کرد که از آن با نام سازمان وکالت یاد می‌شود.[۳۱] این سازمان وظایفی چون دریافت وجوه شرعی مانند خمس، زکات، نذر و هدایای شیعیان و تحویل آنها به امام، رسیدگی به مشکلات شیعیان، ایجاد ارتباط میان ائمه و شیعیان و پاسخ به سؤالات شرعی آنها را برعهده داشت.[۳۲] سازمان وکالت در زمان ائمه بعد گسترش یافت و در غیبت صغرا به وسیله چهار نائب امام زمان به اوج رسید و با آغاز دوره غیبت کبرای امام زمان و مرگ وکیل چهارم او علی بن محمد سمری پایان یافت.[۳۳]

برخورد با غالیان
نوشتار اصلی: غالیان
در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) فعالیت غُلات، افزایش یافت.[۳۴] آنها مقامی رُبوبی برای ائمه قائل بودند یا آنها را پیامبر می‌دانستند. امام صادق(ع) اندیشه غُلُوّ را به‌ شدت رد و مردم را از همنشینی با غالیان نهی می‌کردند.[۳۵] و آنان را فاسق و کافر و مشرک می‌دانستند.[۳۶]
در حدیثی از وی در خصوص غالیان به شیعیان توصیه شده است: «با آنها همنشینی نکنید، غذا نخورید، نیاشامید و مصافحه نکنید.»[۳۷] امام صادق(ع) درخصوص جوانان به شیعیان چنین هشدار داد: «مراقب باشید غلات جوانانتان را فاسد نکنند. آنها بدترین دشمنان خدا هستند؛ خدا را کوچک می‌کنند و برای بندگان خدا ربوبیّت قائل می‌شوند.»[۳۸]

فعالیت علمی
در دوران امامت امام صادق(ع)، به علت ضعف حکومت اموی، آزادی بیشتری برای ابراز عقیده به وجود آمد و بحث‌های علمی بسیاری در موضوعات مختلف درگرفت.[۳۹] این آزادی علمی و دینی که برای کمتر امامی از ائمه دوازده‌گانه وجود داشت، سبب شد تا شاگردان امام آزادانه در مباحث علمی شرکت کنند.[۴۰] فضای باز علمی سبب شد از امام صادق(ع) روایات فراوانی در زمینه‌های گوناگونِ فقه، کلام و… نقل شود.[۴۱] به گفته ابن‌حَجَر هیتمی، مردم از او دانش‌های فراوان نقل می‌کردند و آوازه او به همه جا رسیده بود.[۴۲] ابوبحر جاحظ هم نوشته است دانش و فقه او دنیا را پر کرده بود.[۴۳] حسن بن علی وَشّاء هم گفته است که نهصد نفر را در مسجد کوفه دیده است که از امام صادق(ع) حدیث نقل می‌کردند.[۴۴]

مذهب جعفری
نوشتار اصلی: مذهب جعفری
در میان امامان شیعه، چه در اصول دین و چه در فروع دین، بیشترین روایت از امام صادق(ع) نقل شده است.[۴۵] وی همچنین بیشترین شمار راویان را داشته‌ است. اِربِلی شمار روایت‌کنندگان از او را ۴۰۰۰ تن دانسته است.[۴۶] به گفته ابان بن تغلب شیعیان هرگاه در سخن پیامبر(ص) اختلاف‌نظر پیدا می‌کردند، به سخن حضرت علی(ع) تمسک می‌کردند و آنگاه که در سخن علی اختلاف‌نظر داشتند، به سخن امام صادق(ع) رجوع می‌کردند.[۴۷] به جهت نقل بیشترین روایات فقهی و کلامی از امام صادق(ع)، مذهب شیعه امامی را مذهب جعفری نیز می‌خوانند.[۴۸] امروزه امام صادق(ع) به نام رئیس مذهب جعفری مشهور است.[۴۹]
در سال ۱۳۷۸ق، شیخ محمود شلتوت رئیس دانشگاه الأزهر مصر، در پی مکاتباتی با آیت الله بروجردی، مذهب جعفری را به رسمیت شناخت و عمل به آن را به لحاظ شرعی جایز شمرد.[۵۰][۵۱][۵۲]

مناظرات و گفتگوهای علمی
در متون حدیثی شیعه، مناظرات و گفتگوهایی میان امام صادق(ع) و متکلمان مذاهب دیگر و نیز برخی از منکران وجود خدا گزارش شده است.[۵۳] در برخی از مناظرات، شاگردان امام صادق(ع) در حضور وی در زمینه‌ای که تخصص داشته‌اند، با دیگران مناظره کرده‌اند. در این جلسات امام صادق(ع) بر مناظره نظارت کرده و گاه خود نیز وارد بحث شده است.[۵۴] برای مثال در گفتگو با عالمی از اهل شام که خود درخواست مناظره با شاگردان امام صادق(ع) را داشت، امام از هشام بن سالم خواست تا در زمینه کلام با او گفتگو کند.[۵۵] همچنین از فردی که قصد مناظره با او را داشت، خواست تا در هر زمینه‌ای که می‌خواهد، ابتدا با شاگردانش گفتگو کند و در صورت غلبه بر آنها با او مناظره کند. آن فرد در زمینه قرآن با حُمران بن اَعیَن، در زمینه ادبیات عربی با اَبان بن تَغلِب، در فقه با زُراره و در کلام با مؤمن الطّاق و هِشام بن سالم مناظره کرد و مغلوب شد.[۵۶]

احمد بن علی طبرسی در کتاب الاحتجاج مجموعه‌ای از مناظرات امام صادق(ع) را گرد آورده است که برخی از‌ آنها عبارت است از:

مناظره با یکی از منکران خدا درباره وجود خدا[۵۷]
مناظره با ابوشاکر دَیصانی، درباره وجود خدا[۵۸]
مناظره با ابن ابی العوجاء درباره وجود خدا[۵۹]
مناظره با ابن ابی العوجاء درباره حدوث عالَم[۶۰]
مناظره‌ای طولانی با یکی از منکران وجود خدا درباره مسائل مختلف دینی[۶۱]
مناظره با ابوحنیفه درباره شیوه استنباط احکام فقهی، به‌ویژه قیاس[۶۲]
مناظره با برخی از علماء معتزله درباره شیوه انتخاب حاکم و برخی احکام فقهی[۶۳]
سیره سیاسی
حیات امام صادق(ع)، با خلافت ده خلیفه آخر بنی امیه از جمله عمر بن عبدالعزیز و هشام بن عبدالملک و دو خلیفه نخست عباسی، سفاح و منصور دوانیقی هم‌زمان بود.[۶۴] او در سفر امام باقر(ع) به شام که به درخواست هشام بن عبد الملک صورت گرفت، همراه پدر بود.[۶۵] در امامت امام صادق(ع)، پنج خلیفه آخر اموی یعنی از هشام بن عبدالملک به بعد و سفاح و منصور خلفاء عباسی حکومت کردند.[۶۶]

دوری از قیام مسلحانه
به‌رغم آنکه امامت امام صادق(ع) با ضعف و فروپاشی امویان همراه بود، وی از درگیری‌های نظامی و سیاسی دوری جست و حتی دعوت به خلافت را نپذیرفت. شهرستانی در الملل والنحل گزارش کرده است که ابومسلم خراسانی پس از مرگ ابراهیم امام، در نامه‌ای امام صادق(ع) را شایسته‌ترین فرد برای خلافت خواند و از او دعوت کرد تا خلافت را بپذیرد؛ اما امام صادق(ع) در پاسخ نوشت: «نه تو از یاران من هستی و نه زمانه، زمانه من است».[۶۷] او پاسخ دعوت ابوسلمه برای خلافت را نیز با سوزاندن نامه‌اش داد.[۶۸] وی همچنین در قیام‌هایی که بر ضد حکومت روی داد، از جمله قیام عمویش زید بن علی، شرکت نکرد.[۶۹] بر طبق حدیثی، امام صادق(ع) نبود یاران راستین را علت خودداری از قیام شمرده است.[۷۰]

اختلاف با عبدالله بن حسن مثنی
در سال‌های پایانی حکومت بنی‌امیه، گروهی از بنی‌هاشم از جمله عبدالله بن حسن مثنی و پسرانش و سفاح و منصور در ابواء جمع شدند تا برای قیام برضد حکومت، با یکی از خودشان بیعت کنند. در این جلسه عبدالله پسرش محمد را مهدی معرفی کرد و از حاضران خواست با او بیعت کنند.
امام صادق(ع) وقتی از این داستان مطلع شد، گفت: پسر تو مهدی نیست و اکنون نیز هنگام ظهور مهدی نیست. عبدالله از سخنان وی خشمگین شد و او را به حسادت متهم کرد. امام صادق(ع) قسم خورد که از روی حسادت سخن نمی‌گوید و گفت که پسران او کشته می‌شوند و خلافت به سفاح و منصور می‌رسد.[۷۱] رسول جعفریان ریشه اختلاف میان فرزندان امام حسن(ع) و فرزندان امام حسین(ع) را همین داستان دانسته است.[۷۲]

رابطه با حاکمان
با وجود دوری امام صادق(ع) از قیام مسلحانه برضد حکومت‌ها، وی روابط حسنه‌ای با حاکمان زمان خود نداشته است. زمانی که همراه پدرش امام محمد باقر(ع) به حج رفته بود، در مراسم حج، اهل بیت(ع) را برگزیدگان خدا معرفی و به دشمنی خلیفه هشام بن عبدالملک با اهل بیت(ع) اشاره کرد.[۷۳] وی در پاسخ به منصور دوانیقی که از او خواست مانند دیگر مردم نزد او برود، نوشت: ما چیزی نداریم که به جهت آن از تو بترسیم و تو چیزی از امور اخروی نداری که ما به جهت آن به تو امیدوار باشیم و نه تو در نعمتی هستی که ما آن را به تو تبریک گوییم و نه باور داری که در مصیبتی هستی که آن را به تو تسلیت گوییم. پس چرا نزد تو بیاییم؟![۷۴]

آتش زدن خانه امام صادق(ع)
بنابر روایتی از کتاب کافی، هنگامی که حسن بن زید والی مکه و مدینه بود، به دستور منصور عباسی، خانه امام صادق(ع) را آتش زد. طبق این روایت در این آتش‌سوزی در و دهلیز خانه امام(ع) در آتش سوخت و امام(ع) در حالی که از میان آتش عبور می‌کرد، از خانه خارج شد و گفت:

من فرزند اَعراق الثَّرَی (لقب حضرت اسماعیل)(به معنای کسی که فرزندان ونسلش مانند رگ وریشه درزمین پراکنده‌اند.) هستم. من فرزند ابراهیم خلیل الله هستم.[۷۵]
البته طبری نوشته است که منصور در سال ۱۵۰ق یعنی دو سال پس از شهادت امام صادق(ع)، حسن بن زید را حکمران مدینه کرده است.[۷۶]

به‌کارگیری شیوه تقیه
به‌جز دهه سومِ قرن دوم قمری که با فروپاشی خلافت بنی‌امیه هم‌ز‌مان بود، خلفای اموی و عباسی همواره فعالیت‌های امام صادق(ع) و یارانش را زیر نظر داشتند. فشارهای سیاسی در اواخر زندگی امام صادق(ع) بیش از پیش شد.[۷۷] طبق برخی روایات مأموران منصور دوانیقی کسانی را که با شیعیان امام صادق(ع) در ارتباط بودند، شناسایی می‌کردند و گردن می‌زدند. ازاین‌رو امام صادق(ع) و یارانش از روش تقیه استفاده می‌کردند.[۷۸]

امام صادق(ع) به سفیان ثوری که به دیدار او آمده بود، توصیه کرد به جهت آنکه هردوی آنها را حکومت تحت‌نظر گرفته است، برود.[۷۹] در حدیث دیگری امام صادق(ع) از ابان بن تغلب خواسته است که در پاسخ به پرسش‌های فقهی مردم، برای آنکه مشکلی پیش نیاید، دیدگاه‌های علماء اهل سنت را برای‌شان نقل کند.[۸۰] همچنین روایاتی از امام صادق(ع) نقل شده است که بر تقیه تأکید می‌کنند. در برخی از آنها تقیه در جایگاهی برابر با نماز قرار گرفته است.[۸۱]از نظر آیت الله خامنه‌ای تحلیل گر سیره معصومان، نمودارهای مهم و برجسته زندگی امام صادق(ع) عبارتند از: ۱. تبیین وتبلیغ مسأله‌ی امامت به منظور نفی مستقیم و صریحِ حُکّام زمان و معرفی خویشتن به عنوان صاحب حق واقعی ولایت و امامت به مردم. ۲. تبلیغ و بیان احکام دین به شیوه‌ی فقه شیعی و نیز تفسیر قرآن به روال بینش شیعی.به شکلی متمایزتر و صریح‌تر و صحیح‌تر از آنچه در زندگی دیگر امامان می‌توان دید؛ تا آنجا که فقه شیعه «فقه جعفری» نام گرفته است و تا آنجا که همه‌ی کسانی که فعالیت سیاسی امام را نادیده گرفته‌اند، بر این سخن هم‌داستان هستند که امام صادق(ع) وسیع‌ترین- یا یکی از وسیع‌ترین- حوزه‌های علمی و فقهی زمان خود را دارا بوده است. ۳. وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک–سیاسی به روال بینش شیعی. تشکیل و رهبری مخفیانه شبکه‌ی تبلیغاتی وسیع به منظور اشاعه‌ی امامت آل‌علی(ع) و تبیین درست مسأله‌ی امامت؛ شبکه‌ای که در بسیاری از نقاط دوردست کشور مسلمان، به ویژه در نواحی عراق و خراسان، فعالیت‌های چشمگیر و ثمربخشی درباره‌ی مسأله‌ی امامت عهده‌دار بود.[۸۲]

خصوصیات اخلاقی، کرامات و فضایل
در منابع روایی در زمینه ویژگی‌های اخلاقی امام صادق(ع) گزارش‌هایی از زهد، انفاق، علم فراوان، عبادت بسیار و تلاوت قرآن آمده است. محمد بن طلحه، امام صادق(ع) را از بزرگترین افراد اهل بیت، دارای علم فراوان، بسیار اهل عبادت و زهد و تلاوت قرآن توصیف کرده است.[۸۳] مالک بن انس از ائمه فقهی اهل سنت گفته است: در مدتی که پیش امام صادق(ع) می‌رفته، همیشه او را در یکی از سه حالت نمازخواندن، روزه‌داری و ذکرگفتن دیده است.[۸۴]
به گزارش بحار الانوار امام در پاسخ به درخواست فقیری، چهارصد درهم به او داد و چون سپاس‌گزاری او را دید، انگشترش را هم که ده هزار درهم می‌ارزید، به وی بخشید.[۸۵] روایت‌هایی نیز از انفاق‌های پنهانی امام صادق(ع) در دست است. به نوشته کتاب کافی، او شب‌ها مقداری نان و گوشت و پول در کیسه می‌ریخت و به صورت ناشناس به در خانه تهیدستان شهر می‌برد و میان آنها تقسیم می‌کرد.[۸۶] ابوجعفر خثعمی نقل کرده است که امام صادق(ع) کیسه پولی را به او داد و از او خواست آن را به فردی از بنی‌هاشم بدهد و نگوید که چه کسی آن را فرستاده است. به گفته خثعمی هنگامی که آن فرد پول را گرفت، برای فرستنده آن دعا کرد و از امام صادق(ع) گله کرد که با وجود ثروتش چیزی به او نمی‌دهد.[۸۷] ابوعبدالله بلخی می گوید با امام صادق(ع) بودم که به درخت نخلی پوسیده رسیدیم حضرت به نخل خطاب کرد که ای نخلی که مطیع پروردگارت هستی از آن جه خداوند در تو قرار داده ما را اطعام کن در آن حال از آن درخت خرما های رنگارنگ و متنوع بر ما بارید. [۸۸]

سفر به عراق

مقام امام صادق(ع) در مسجد سهله
امام صادق(ع) در زمان حکومت سفاح و نیز حکومت منصور دوانیقی به علت احضار حکومت، سفرهایی به عراق داشته است. او در این سفرها به کربلا، نجف، کوفه و حیره هم رفته است.[۸۹] محمد بن معروف هلالی نقل کرده است که در سفر امام صادق(ع) به حیره، مردم به شدت از او استقبال کرده‌اند؛ به‌گونه‌ای که تا چند روز به جهت ازدحام مردم، نتوانسته است امام را ملاقات کند.[۹۰]
محراب امام صادق(ع) در مسجد کوفه که در بخش شرقی مسجد، نزدیک قبر مسلم بن عقیل قرار دارد و محراب او در مسجد سهله از جمله یادگارهای وی در عراق است.[۹۱] امام صادق قبر امام حسین(ع) در کربلا را زیارت کرده است.[۹۲] در ساحل رود حسینیه در کربلا، بنایی است که محرابی منسوب به امام صادق(ع) در آن قرار دارد.[۹۳]

نشان‌دادن قبر حضرت علی(ع)
در برخی روایات از زیارت‌های امام صادق(ع) از قبر امام علی(ع) سخن آمده است.[۹۴] او قبر امام علی(ع) را که تا پیش از آن پنهان بود، به یارانش نشان داد. به گفته کلینی، وی روزی یزید بن عمرو بن طلحه را به مکانی میان حیره و نجف برد و قبر حضرت علی(ع) را به او نشان داد.[۹۵] شیخ طوسی نیزنقل کرده است امام صادق(ع) نزد قبر امام علی(ع) آمد، نماز خواند و سپس مکان قبر را به یونس بن ظَبیان نشان داد.[۹۶]

شاگردان و راویان
نوشتار اصلی: فهرست اصحاب امام صادق
شیخ طوسی در رجال خود از حدود ۳۲۰۰ راوی برای امام صادق(ع) نام می‌بَرد.[۹۷] شیخ مفید در کتاب الارشاد شمار راویان او را به چهار هزار نفر می‌رساند.[۹۸] گفته‌اند ابن‌عقده کتابی درخصوص راویان امام صادق(ع) داشته است که در آن نام ۴۰۰۰ راوی آمده است.[۹۹]
بیشتر نویسندگان اصول اربعمائه (اصول چهارصدگانه شیعه)، شاگردان امام صادق(ع) بوده‌اند.[۱۰۰] همچنین در مقایسه با دیگر ائمه، وی بیشترین شاگرد را از میان اصحاب اجماع داشته است که مورداعتمادترین راویان ائمه هستند.[۱۰۱] برخی از مشهورترین شاگردان امام صادق(ع) که جزو اصحاب اجماع هستند، عبارتند از:

زُرارَه بن اَعین
محمد بن مسلم
بُرَید بن معاویه
جَمیل بن دَرّاج
عبدالله بن مُسکان
عبدالله بن بُکَیر
حَمّاد بن عثمان
حماد بن عیسی
اَبان بن عثمان
ابو بصیر اسدی
هشام بن سالم
هشام بن حَکَم[۱۰۲]
از روایتی که کَشّی درباره مناظره شاگردان امام صادق(ع) نقل کرده است، به دست می‌آید که برخی شاگردان او در زمینه‌های خاصی تخصص داشته‌اند.[۱۰۳] طبق این روایت حُمران بن اَعیَن در علوم قرآنی، اَبان بن تَغلِب در ادبیات عرب، زُراره در فقه و مؤمن الطّاق و هِشام بن سالم در کلام تخصص داشته‌اند.[۱۰۴] برخی دیگر از شاگردان امام صادق(ع) که در زمینه کلام تخصص داشتند، عبارت‌اند از حُمران بن اَعیَن، قیس ماصِر و هشام بن حَکَم.[۱۰۵]

اهل سنت
برخی از علماء و ائمه فقهی اهل سنت، شاگردان امام صادق(ع) بوده‌اند. شیخ طوسی در رجال خود، ابوحنیفه را در شمار شاگردان و اصحاب امام نام برده است.[۱۰۶] ابن ابی‌الحدید معتزلی نیز او را از شاگردان امام صادق(ع) دانسته است.[۱۰۷] شیخ صدوق از مالک بن انس نقل کرده است که وی مدتی نزد امام صادق(ع) می‌رفته و از او حدیث می‌شنیده است.[۱۰۸] مالک بن انس در کتاب مُوَطَّأ از امام صادق(ع) حدیث نقل کرده است.[۱۰۹]

ابن حجر هیتمی نوشته است عالمان بزرگ اهل سنت، چون ابوحنیفه، یحیی بن سعید، ابن جریح، مالک بن انس، سفیان بن عیینه، سفیان ثوری، شعبه بن الحجاج و ایوب سختیانی از امام صادق(ع) روایت کرده‌اند.[۱۱۰] در کتاب «الائمه الاربعه» هم حضور مالک بن انس در مدینه و استفاده از درس کسانی چون امام صادق(ع)، از عوامل رشد علمی او شمرده شده است.[۱۱۱]

احادیث مشهور
برخی از احادیث مشهور امام صادق(ع) به شرح زیر است:

حدیث حجّ: امام صادق (ع) کیفیّت حجّ پیامبر را از پدر خود روایت کرده است. این حدیث طولانی در میان اهل سنّت و شیعه بسیار مشهور است و در مصادر متعدّد از راویان بسیاری نقل شده است.[۱۱۲]
حدیث توحید مُفَضَّل: توحید مُفَضَّل حدیثی طولانی که امام صادق(ع) در چهار جلسه درباره مسائلی چون آفرینش جهان، خلقت انسان و شگفتی‌ها و حکمت‌های آنها به مفضل بن عمر املا کرده است.[۱۱۳]
حدیث عِنوان بَصری: در حدیث عِنوان بَصری، امام صادق(ع) پس از تعریف عبودیت، دستورالعمل‌هایی را در زمینه‌های ریاضت نفس، بردباری و علم، به شخصی به نام عِنوان بصری گفته است.[۱۱۴]
مقبوله عُمَر بن حَنظَله:‌[۱۱۵] برخی از فقیهان شیعه، از این حدیث معیارهایی برای حل تعارض روایات به دست آورده‌اند.[۱۱۶] طرفداران نظریه ولایت فقیه نیز برای اثبات آن به این حدیث استناد می‌کنند.[۱۱۷]
دیدگاه اهل سنت درباره امام صادق(ع)
امام صادق(ع) نزد بزرگان اهل سنت جایگاه بالایی داشته است. ابوحنیفه از پیشوایان اهل سنت، امام صادق(ع) را فقیه‌ترین و داناترین فرد در میان مسلمانان دانسته است.[۱۱۸] به نقل ابن شهر آشوب، مالک بن انس گفته است: از جهت فضل، علم و عبادت و ورع،‌ هیچ چشم و گوشی برتر از جعفر بن محمد ندیده و نشنیده است.[۱۱۹] به گفته ابن ابی الحدید، علماء اهل سنت از جمله پیشوایان فقهی آنان چون ابوحنیفه، احمد بن حنبل و شافعی با واسطه یا بی‌واسطه شاگرد امام صادق(ع) بوده‌اند و ازاین‌رو فقه اهل سنت در فقه شیعه ریشه دارد.[۱۲۰] با این همه، در فقه اهل سنت، با وجود توجه فراوان به فقیهان معاصر امام صادق(ع) چون اوزاعی و سفیان ثوری، به دیدگاه‌های او توجه نشده است.[۱۲۱] برخی از علماء شیعه چون سید مرتضی بدین جهت به علماء اهل سنت انتقاد کرده‌اند.[۱۲۲]

شهادت

مزار امام صادق(ع) در قبرستان بقیع
شیخ صدوق تصریح کرده است که امام صادق(ع) به دستور منصور دوانیقی و بر اثر مسمومیت به شهادت رسیده است.[۱۲۳] ابن شهر آشوب نیز در مناقب و محمد بن جریر طبری سوم در دلائل الامامه نیز همین نظر را مطرح کرده‌اند.[۱۲۴] در مقابل شیخ مفید معتقد است که دلیل قاطعی بر چگونگی شهادت آن حضرت وجود ندارد.[۱۲۵] مدفن وی قبرستان بقیع در کنار قبر پدرش امام باقر و امام سجاد و امام حسن علیهم السلام است.[۱۲۶]

وصیت امام صادق
بنابر احادیث، امام صادق(ع) بارها امام کاظم(ع) را به عنوان امام بعد از خود به اصحاب خاصش معرفی کرده بود؛[۱۲۷] اما به جهت سخت‌گیری‌های عباسیان و به منظور حفظ جان امام کاظم(ع)، پنج نفر، از جمله خلیفه عباسی را وصی خود معرفی کرد.[۱۲۸] ازاین‌رو برخی از اصحاب برجسته امام صادق(ع) مانند مؤمن طاق و هشام بن سالم نیز درباره جانشین امام صادق(ع) مردد بودند. آنان ابتدا سراغ عبدالله افطح رفتند و از او سؤالاتی پرسیدند؛ اما پاسخ‌های عبدالله آنها را قانع نکرد. سپس با موسی بن جعفر(ع) ملاقات کردند و با پاسخ‌های وی قانع‌ شدند و امامت او را پذیرفتند.[۱۲۹]

انشعاب در شیعه
پس از شهادت امام صادق(ع) فرقه‌های مختلفی در شیعه به وجود آمد و هر گروه یکی از پسران او را امام شمردند. بیشتر شیعیان، امامت امام موسی کاظم(ع) را به عنوان امام هفتم پذیرفتند.[۱۳۰] گروهی از شیعیان، مرگ اسماعیل، پسر ارشد امام صادق(ع) را انکار کرده، او را امام می‌دانستند. شماری از این گروه، که از حیات اسماعیل مأیوس شدند، پسر اسماعیل، محمد را امام دانستند. این گروه به اسماعیلیه شهرت یافتند. برخی دیگر عبدالله اَفْطَح، دومین پسر امام صادق(ع)، را امام دانسته، به فَطَحیه مشهور شدند؛ اما پس از مرگ او که حدود ۷۰ روز پس از شهادت امام صادق(ع) رخ داد، به امامت موسی بن جعفر(ع) معتقد شدند. شماری نیز به پیروی از شخصی به نام ناووس در امامت حضرت صادق(ع) توقف کردند و فرقه ناووسیه را به وجود آوردند. عده‌ای هم به امامت محمد دیباج،‌ دیگر فرزند امام صادق(ع)، معتقد شدند.[۱۳۱]

تعطیلی رسمی سالروز شهادت در ایران
در ایران سالروز شهادت امام صادق(ع) تعطیل رسمی است. این تعطیلی با پیشنهاد آیت الله کاشانی و دستور دکتر مصدق انجام شده است.[۱۳۲] امروزه برخی از مراجع تقلید ایران در قم، در سالروز شهادت امام صادق(ع) در هیئت‌های عزاداری حضور می‌یابند و با پای پیاده به حرم حضرت معصومه(س) می‌روند.[۱۳۳]

تألیفات امام صادق(ع)
در برخی از کتاب‌های حدیثی شیعه رساله‌ها یا نامه‌های بلندی از امام صادق(ع) گزارش شده است که در صحت بعضی از آنها تردید هست، اما بعضی دیگر در کتبی چون الکافی آمده و از اعتبار بالایی برخوردارند.[۱۳۴] برخی از این رساله‌ها عبارت‌اند از:

رساله امام صادق(ع) به اصحاب. این رساله شامل توصیه‌هایی به شیعیان در زمینه‌های مختلف است و در کتاب کافی آمده است.[۱۳۵]
رساله شرایع الدین به روایت اَعمَش. این رساله درباره اصول و فروع دین است. آن را ابن بابویه نقل کرده است.
قطعه‌ای از یک نامه در زمینه تفسیر
قطعه‌ای از یک نامه به اهل قیاس در نقد آنان
الرساله الأهوازیه. این نامه برای نجاشی والی اهواز نوشته شده است. متن آن در کتاب کشف الریبه نوشته شهید ثانی آمده است.
توحید المُفَضَّل یا کتاب فکِّر. این رساله حاصل سخنان امام صادق(ع) درباره خداشناسی برای مُفَضَّل بن عمر است که به جهت تکرار عبارت «فَکِّر یا مُفَضَّل» (فکر کن ای مفضل) در آن، در گذشته به «کتاب فَکِّر» شهرت داشت.
رساله اَهلیلَجه. در این رساله امام صادق(ع) با پزشکی هندی درباره اثبات وجود خدا گفتگو کرده است.
متن مشهور به تفسیر امام صادق(ع)
تفسیر النُعمانی.[۱۳۶]
کتاب‌هایی نیز وجود دارد که شاگردان امام صادق(ع) از سخنان او تألیف کرده‌اند. برخی از آنها که به چاپ رسیده‌اند، عبارت‌اند از:

«الجعفریات» یا «الاَشعَثیات» نوشته محمد بن محمد بن اشعث
نثر الدُرَر. متن این کتاب را ابن شُعبه حَرّانی در تحف العقول آورده است.
الحِکَم الجعفریه
مجموعه‌ای از کلمات قِصار (جملات کوتاه) به روایت سلمان بن ایوب که متن آن در کتاب فرائِدُ السَمَطَین جوینی آمده است.[۱۳۷]
کتاب‌شناسی
کتاب‌های فراوانی درباره امام صادق(ع)، نگارش یافته است. در کتاب «کتاب‌شناسی امام جعفر صادق(ع)»، حدود هشتصد عنوان کتاب چاپی نام برده شده است.[۱۳۸] کتاب‌های «اخبار الصادق مع ابی حنیفه» و «اخبار الصادق مع المنصور» از محمد بن وهبان دبیلی (قرن ۴) و «اخبار جعفر بن محمد» از عبدالعزیز یحیی جلودی (قرن ۴) قدیمی‌ترین کتاب‌ها در این زمینه است.[۱۳۹] برخی از کتاب‌ها درباره امام صادق(ع) عبارت‌اند از:

الامام الصادق(ع) و المذاهب الاربعه، نوشته اسد حیدر. این کتاب با عنوان امام صادق(ع) و مذاهب چهارگانه، به زبان فارسی ترجمه شده است؛[۱۴۰]
کتابنامه امام صادق(ع) از رضا استادی
الإمام الصادق، نوشته محمدحسین مظفر. این کتاب را سیدابراهیم سیدعلوی با عنوان صفحاتی از زندگانی امام جعفر صادق(ع)، به زبان فارسی برگردانده است.[۱۴۱]
الإمام جعفر الصادق، تألیف عبدالحلیم الجُندی
زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع)، نوشته سید جعفر شهیدی
پرتوی از زندگانی امام صادق(ع)، نوشته نورالله علی‌دوست خراسانی
پیشوای صادق، از سیدعلی خامنه‌ای
موسوعه الإمام الصادق، تألیف باقر شریف قَرَشی
موسوعه الامام جعفر الصادق نوشته سیدمحمدکاظم قزوینی. تاکنون پانزده جلد این کتاب چاپ شده است. این مجموعه قرار است ۶۰ جلد باشد.[۱۴۲]
موسوعه الإمام جعفر الصادق، نوشته هِشام آل قُطَیط
مغز متفکر جهان شیعه، نوشته ذبیح الله منصوری. نویسنده نگارش کتاب را به مرکز مطالعات اسلامی استراسبورگ نسبت داده و خود را مترجم آن معرفی کرده است؛ اما برخی این سخن را نادرست دانسته و گفته‌اند چنین کتابی وجود خارجی ندارد.[۱۴۳]
پانویس
جعفریان، حیات فکری‌ سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۳۹۱.
صابری، تاریخ فرق اسلامی، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۱۱۰، ۱۱۹.
مفید، الارشاد، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۱۸۰.
مجلسی، بحار الانوار، ج۲۹، ص۶۵۱، ۶۵۲.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۱.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۱.
صدوق، کمال الدین، ۱۳۵۹ش، ص۳۱۹؛ «القاب الرسول وعترته»، ص۶۰، ۶۱؛ بحرانی، حلیه الابرار، ۱۴۱۱ق، ج۴، ص ۱۱.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۱.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۱.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۱.
کفعمی، المصباح، ص۵۹۷، طبرسی، اعلام الوری، مفید، الارشاد، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۱۸۰.
اربلی، کشف الغمه، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۹۱.
ابن‌قتیبه الدینوری، المعارف، ۱۹۹۲م، ص۲۱۵.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۷.
برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۷۲؛ مفید، الارشاد، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۱۸۰؛ طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۵۱۴.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۷.
طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۵۱۴.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۲.
مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۰۹.
کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۰۷-۳۱۱.
شهرستانی، ملل و نحل، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۴۸.
اشعری، المقالات والفرق، ۱۳۶۰ش، ص۲۱۳، ۲۱۴.
مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۰۹.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۴.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۶.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۴.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۴۷.
جعفریان، حیات فکری‌سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۳۵.
فاضل مقداد، ارشاد الطالبین، ۱۴۰۵ق، ص۳۳۷.
کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۰۶، ۳۰۷.
جباری، سازمان وکالت ائمه، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۴۷-۵۰.
جباری، سازمان وکالت ائمه، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۸۰، ۳۲۰، ۳۳۲.
جباری، بررسی تطبیقی سازمان دعوت عباسیان و سازمان وکالت امامیه (مراحل شکل‌گیری و عوامل پیدایش)، قم، پاییز۱۳۸۹ش، ص۷۵ـ۱۰۴.
جعفریان، حیات فکری-سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۰۷.
جعفریان، حیات فکری-سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۰۷، ۴۰۸.
کشی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۳۰۰.
کشی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۲۹۷.
شیخ طوسی، امالی، ۱۴۱۴، ص۶۵۰.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۸۴ش، ص۴۷-۶۰.
جعفریان، حیات فکری-سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۳۵، ۴۳۶.
شهیدی، زندگانی امام صادق(ع)، ۱۳۸۴ش، ص۶۱.
ابن‌حجر هیتمی، الصواعق المحرقه، ۱۴۲۹ق/۲۰۰۸م، ص۵۵۱.
جاحظ، رسائل الجاحظ، ۲۰۰۲م، ص۱۰۶.
نجاشی، رجال نجاشی، ۱۴۱۶ق، ص۳۹.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۲۰۵.
اربلی، کشف الغمه، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۷۰۱.
نجاشی، رجال نجاشی، ۱۴۱۶ق، ص۱۲.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۸۴ش، ص۶۱.
نجفی، «امام صادق(ع) رئیس مذهب جعفری»، سایت سازمان تبلیغات اسلامی، تایخ درج: ۹ شهریور ۱۳۹۲، تاریخ بازدید: ۱۰ آیان ۱۳۹۶.
بی‌آزار شیرازی، همبستگی مذاهب اسلامی، ۱۳۷۷ش، ص۳۴۴.
«شیخ محمود شلتوت»، سایت مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی.
«فتوای تاریخی شیخ شلتوت مفتی اعظم عالم تسنن و رئیس دانشگاه الازهر مصر»، درس‌هایی از مکتب اسلام، ش۳، ۱۳۳۸.
برای نمونه نگاه کنید به کلینی، اصول کافی، ج۱، ۱۴۰۷ق، ص ۷۹، ۸۰، ۱۷۱-۱۷۳؛‌ شیخ مفید، اختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۱۸۹، ۱۹۰.
کلینی، اصول کافی، ج۱، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۱-۱۷۳.
کلینی، اصول کافی، ج۱، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۱-۱۷۳.
کشی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۲۷۵-۲۷۷.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۳۱-۳۳۳.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۳۳.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۳۵، ۳۳۶.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۳۶.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۳۶، ۳۵۲.
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۶۰-۳۶۲
طبرسی، احتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۶۲-۳۶۴.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۴.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۶.
شهیدی، زندگانی امام صادق، ۱۳۷۸ش، ص۴.
شهرستانی، الملل والنحل، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۷۹.
مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۵۴.
پاکتچی، «امام جعفر صادق»، ص۱۸۳، ۱۸۴.
ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ۱۳۷۹ش، ج‏۴، ص۲۳۷.
ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۹۸۷م/۱۴۰۸ق، ص۱۸۵، ۱۸۶.
جعفریان، حیات فکری‌سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۳۷۱.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۶، ص۳۰۶.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۱۸۴.
کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۷۳.
طبری، تاریخ طبری، روائح التراث العربی، ج۸، ص۳۲.
جعفریان، حیات فکری‌سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۳۵.
جعفریان، حیات فکری‌سیاسی امامان شیعه، ۱۳۹۳ش، ص۴۳۵.
ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۴۸.
کشی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۳۳۰.
فتال نیشابوری، روضهالواعظین، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۲۹۳.
https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=8211
اربلی، کشف الغمه، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۹۱.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۱۶.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۶۱.
کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۸.
ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ۱۳۷۹ش، ج‏۴، ص۲۷۳.
العلامه المجلسی، بحار الأنوار، دارالاحیاء التراث، ج۴۷، ص۷۶.
مظفر، الامام الصادق، مؤسسه النشر الاسلامی، ج۱، ص۱۲۶و۱۳۰.
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۹۳، ۹۴.
مظفر، الامام الصادق، مؤسسه النشر الاسلامی، ج۱، ص۱۲۹.
مظفر، الامام الصادق، مؤسسه النشر الاسلامی، ج۱، ص۱۳۰.
مظفر، الامام الصادق، مؤسسه النشر الاسلامی، ج۱، ص۱۳۰.
برای نمونه نگاه کنید به طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۵و۳۶.
کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۵۷۱.
طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۵.
طوسی، رجال الطوسی، ۱۳۷۳ش، ص۱۵۵-۳۲۸.
مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۵۴.
محدث قمی، الکنی و الالقاب، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۵۸.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۱۸۷.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۸۷.
امین، سیره معصومان، ۱۳۷۶ش، ج۵، ص۶۶؛ پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۱۸۳.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۹۹.
کشی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۲۷۵-۲۷۷.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۱۹۹.
طوسی، رجال الطوسی، ۱۳۷۳ش، ص۳۱۵.
ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۳۸۵ق، ج۱،‌ ص۱۸ و ج۱۵، ص۲۷۴.
صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ص۱۶۸؛ صدوق، الامالی، ۱۴۱۷ق، ص۱۶۹؛ صدوق، علل الشرایع، ‌۱۳۸۵ش، ص۲۳۴.
مالک بن أنس، موطأ، ۱۴۲۵ق، ص۱۰.
ابن حجر الهیتمی، الصواعق المحرقه، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۵۸۶.
شکعه، الائمه الاربعه، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۸.
به عنوان نمونه نگاه کنید به کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۴۵؛ مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، ج۸، ص۱۷۰.
مفضل بن عمر، توحید مفضل، ۱۳۷۹ش،‌ ص۴۱ (مقدمه آیت الله شوشتری).
مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۲۲۴-۲۲۶.
به کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۶۷.
برای نمونه نگاه کنید به: شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۵۹-۶۱.
برای نمونه نگاه کنید به امام خمینی، الحکومه الاسلامیه، ۱۴۲۹ق/۲۰۰۸م، ص۱۱۵-۱۲۱؛ مصباح یزدی، نگاهی گذرا به نظریه ولایت فقیه، ۱۳۹۱ش، ص۱۰۰.
ذهبی، تذکره الحفاظ، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۱۲۶.
ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ۱۳۷۹ش،‌ج۴،‌ ص۲۴۸.
ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۱۸.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۲۰۶.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)، امام»، ص۲۰۶.
صدوق، الاعتقادات، ۱۴۱۳ق، ص۹۸.
ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص ۲۸۰؛ محمد بن جریر طبری، دلائل الامامه، ۱۴۱۳ق، ص۲۴۶؛ سید ابن طاووس، اقبال الاعمال، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۲۱۴.
مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۱و۱۳۲.
شیخ مفید، ارشاد، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۱۸۰.
برای نمونه نگاه کنید به کشّی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۲۸۲ و ۲۸۳.
پیشوایی، سیره پیشوایان، ۱۳۸۳ش، ص۴۱۴.
کشّی، رجال الکشی، ۱۴۰۹ق، ص۲۸۲ و ۲۸۳.
پاکتچی، «جعفر صادق(ع)،‌ امام»،‌ ص۱۸۸.
نوبختی، فرق الشیعه، ۱۳۵۳ش، ص۶۶-۷۹.
رازی، «رسمی شدن شهادت امام صادق(ع) از آثار جاودانه آیت الله کاشانی است»، پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز بررسی‌های اسلامی.
«پیاده روی مراجع عظام تقلید در عزای صادق آل محمد(ع)»، سایت خبرگزاری مهر.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۲۱۸.
الکافی، ۱۴۰۷ق، ج‏۸، ص۲.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۲۱۸ و ۲۱۹.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۲۱۸ و ۲۱۹.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۲۱۹.
پاکتچی، «جعفر صادق، امام»، ص۲۱۹.
اسد، امام صادق(ع) و مذاهب اهل سنت، ترجمه محمدحسین سرانجام و دیگران، ۱۳۹۰ش.
مظفر، صفحاتی از زندگانی امام جعفر صادق، ترجمه سیدعلوی، ۱۳۷۲ش.
«گزارشی از موسوعه الامام الصادق علیه السلام»، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، تاریخ بازدید: ۸ شهریور ۱۳۹۶.
نگاه کنید به معمای همایش اسلام‌شناسی استراسبورگ، مهدی شاکری و بابک فرمایه، سایت امام موسی صدر نیوز.
منابع
اشعری، سعد بن عبدالله، المقالات و الفرق، تصحیح محمدجواد مشکور، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران، ۱۳۶۰ش.
«القاب الرسول و عترته»، ضمن المجموعه النفیسه، قم، ۱۴۰۶ق.
ابن ابی الحدید، عبدالحمید بن هبه الله، شرح نهج البلاغه، قم، مکتبه آیه الله المرعشی النجفی، ۱۳۸۵ق.
ابن حجر الهیتمی، احمد بن محمد، الصواعق المحرقه علی اهل الرفض و الضلال و الزندقه، تحقیق عبدالرحمن بن عبدالله الترکی، بیروت، موسسه الرساله، ۱۴۱۷ق.
ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، قم، علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.
ابن قتیبه الدینوری، عبدالله بن مسلم، المعارف، تحقیق ثروت عکاشه، قاهره، الهیئه المصریه العامه للکتاب، الطبعه الثانیه،‌ ۱۹۹۲م.
اربلى‏، علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفه الأئمه، قم، الشریف الرضی، ۱۳۷۹ش.
ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، شرح و تحقیق احمد صقر، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ۱۹۸۷م/۱۴۰۸ق.
امین، سیدمحسن، سیره معصومان، ترجمه حسین وجدانی و علی حجتی کرمانی، تهران،‌انتشارات سروش، ۱۳۷۶ش.
بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی (مقالات دارالتقریب)، تهران، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ۱۳۷۷ش.
پاکتچی، احمد، «جعفر صادق(ع)، امام»، تهران، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۸، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۹ش.
«پیاده روی مراجع عظام تقلید در عزای صادق آل محمد(ع)»، سایت خبرگزاری مهر، تاریخ درج: ۹ شهریور ۱۳۹۲ش، تاریخ بازدید: ۱۰ آبان ۱۳۹۶ش.
پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان؛ نگرشی بر زندگانی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی امامان معصوم(ع)، قم، مؤسسه امام صادق، چاپ شانزدهم، ۱۳۸۳ش.
جاحظ، عمرو بن بحر، رسائل الجاحظ، بیروت، دار و مکتبه الهلال، ۲۰۰۲م.
جباری، محمدرضا، سازمان وکالت و نقش آن در عصر ائمه علیهم السلام، قم، مؤسسه آموزش پژوهشی امام خمینی، ۱۳۸۲ش.
جباری، محمدرضا و ملبوبی، محمدکاظم، «بررسی تطبیقی سازمان دعوت عباسیان و سازمان وکالت امامیه (مراحل شکل‌گیری و عوامل پیدایش)»، فصلنامه تاریخ در آینه پژوهش، سال هفتم، شماره سوم، پاییز۱۳۸۹ش.
جعفریان، رسول، حیات فکری‌سیاسی امامان شیعه، تهران، علم، چاپ سوم، ۱۳۹۳ش.
حیدر، اسد، امام صادق و مذاهب اهل سنت، ترجمه محمدحسین سرانجام و دیگران، قم، انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب قم، ۱۳۹۰ش.
خزاز رازی، علی بن محمد، کفایه الأثر فی النص علی الائمه الإثنی عشر، تحقیق عبداللطیف حسینی کوهکمری، قم، نشر بیدار، ۱۴۰۱ق.
رازی، محمدشریف، «رسمی شدن شهادت امام صادق(ع) از آثار جاودانه آیت الله کاشانی است»، پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز بررسی‌های اسلامی، تاریخ درج مطلب: ۱۷ تیر ۱۳۹۷ش، تاریخ بازدید: ۹ خرداد ۱۴۰۰ش.
ذهبی، محمد بن احمد، تذکره الحفاظ، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
سید ابن طاووس، اقبال الاعمال، مکتبه الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
شیخ انصاری، مرتضی بن محمد امین، فرائد الاصول، قم، مجمع الفکر الإسلامی، ۱۴۱۹ق.
شکعه، مصطفی، الائمه الاربعه، قاهره، دارالکتاب، چاپ چهارم، ۱۴۱۸ق.
شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع)، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۴ش.
شهرستانی، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، تحقیق امیر علی مهنا و علی حسن فاعور، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۱۵ق.
«شیخ محمود شلتوت»، سایت مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی.
صابری، حسین، تاریخ فرق اسلامی، تهران، سمت، ۱۳۸۸ش.
صدوق، محمد بن علی، الاعتقادات، قم، المؤتمر العالمی لألفیه الشیخ المفید، ۱۳۷۹ش/۱۴۱۳ق.
صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، موسسه البعثه، ۱۴۱۷ق.
صدوق، محمد بن على بن بابویه، ‏الخصال، تحقیق و تصحیح ‏ على‌اکبر غفارى، قم، جامعه مدرسین‏، چاپ اول، ۱۳۶۲ش.
صدوق، محمد بن على بن بابویه‏، علل الشرائع، قم، کتاب‌فروشى داورى، ‏چاپ اول، ۱۳۸۵ش.
صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا(ع)، تحقیق مهدی لاجوردی زاده، تهران، انتشارات جهان، بی تا.
صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۵۹ش.
طبرسى، احمد بن على‏، الإحتجاج على أهل اللجاج، تحقیق و تصحیح محمدباقر خرسان، مشهد، نشر مرتضى، چاپ اول‏، ۱۴۰۳ق.
طبرسی، فضل بن الحسن، اعلام الوری باعلام الهدی، تحقیق موسسه آل البیت لاحیاء التراث، قم، موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۷ق.
طبری، محمد بن جریر طبری، تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، روائح التراث العربی، بی‌تا.
طوسی، محمد بن الحسن، الأمالی، تحقیق مؤسسه بعثت، قم، دار الثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
طوسی، محمد بن الحسن، رجال الطوسی، تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، دفتر نشر اسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش.
طوسى، محمد بن الحسن، تهذیب الأحکام، تحقیق و تصحیح حسن الموسوى خرسان، ‏تهران، دار الکتب الإسلامیه‏، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
فاضل مقداد، مقداد بن عبدالله، ارشاد الطالبین الی نهج المسترشدین، تحقیق مهدی رجایی، قم، کتابخانه عمومی حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۵ق
فتال نیشابورى، محمد بن احمد، روضه الواعظین و بصیره المتعظین، قم، انتشارات رضى، چاپ اول، ۱۳۷۵ش‏.
قمی، عباس، الکنی و الالقاب، طهران، مکتبه الصدر، چاپ پنجم، ۱۴۰۹ق.
کشی، رجال الکشی- اختیار معرفه الرجال، تصحیح شیخ طوسی و حسن مصطفوی، مشهد، مؤسسه نشر دانشگاه مشهد، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.
کلینی، محمد بن ‌یعقوب، الکافی، تحقیق علی‌اکبر غفارى و محمد آخوندى، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق‏.
«گزارشی از موسوعه الامام الصادق علیه السلام»، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، تاریخ بازدید: ۸ شهریور ۱۳۹۶.
مالک بن أنس، موطأ الامام مالک، تحقیق محمد مصطفی اعظمی، ابوظبی، موسسه زاید بن سلطان آل نهیان، ۱۴۲۵ق.
معمای همایش اسلام‌شناسی استراسبورگ، مهدی شاکری و بابک فرمایه، سایت امام موسی صدر نیوز.
مظفر، محمدحسین، الامام الصادق، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، بی‌تا.
مظفر، محمدحسین، صفحاتی از زندگانی امام جعفر صادق، ترجمه سیدابراهیم سیدعلوی، قم، رسالت، چاپ دوم، ۱۳۷۲ش.
مفضل بن عمر، توحید مفضل، ترجمه علامه مجلسی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.
مفید، محمد بن محمد، الإختصاص، تحقیق علی‌اکبر‏ غفارى و محمود محرمى زرندى، قم، الموتمر العالمى لالفیه الشیخ المفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، قم، المؤتمر العالمی لألفیه الشیخ المفید، ۱۳۷۲ش.
مفید، محمد بن محمد، تصحیح الاعتقاد، تصحیح حسین درگاهی، قم، المؤتمر العالمی لألفیه الشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.
مجلسى، محمدباقر بن محمدتقى، ‏بحار الأنوار، بیروت‏، دار إحیاء التراث العربی‏، ۱۴۰۳ق.
مصباح یزدی، محمدتقی، نگاهی گذرا به نظریه ولایت فقیه، قم، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، چاپ بیست و ششم، ۱۳۹۱ش.
مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، قم، دار الهجره، الطبعه الثانیه، ۱۴۱۵ق.
موسوی خمینی، سیدروح الله، الحکومه الاسلامیه، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، چاپ نهم، ۱۴۲۹ق/۲۰۰۸م.
نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، قم، جماعه المدرسین، ۱۴۱۶ق.
نجفی، «امام صادق(ع) رئیس مذهب جعفری»، سایت سازمان تبلیغات اسلامی، تایخ درج: ۹ شهریور ۱۳۹۲، تاریخ بازدید: ۱۰ آیان ۱۳۹۶.
نوبختی، حسن بن موسی، فرق الشیعه، ترجمه محمد جواد مشکور، بنیاد فرهنگ ایران، تهران، ۱۳۵۳ش.
پیوند به بیرون
مدخل جَعْفَرِ صادِقْ (ع)، اِمام در دایره المعارف بزرگ اسلامی
پیشین:
امام محمد باقر امام ششم شیعیان دوازده امامی
۱۱۴-۱۴۸ هجری قمری پسین:
امام موسی کاظم